Wat een poppenkast

Ongeveer een week na onze aankomst in India hadden we al bericht gekregen van de lokale politiebrigade dat we ons moesten melden op het bureau. Dit in verband met de registratie van buitenlanders die op een visum in het land verblijven. Toen echter onze afspraak al twee keer was verzet, kregen we ineens bericht dat we, voordat we naar het bureau konden komen, eerst een online formulier moesten invullen. De website en het bijbehorende registratiesysteem was net drie weken in gebruik genomen. Tegen alle verwachtingen in bleek het systeem niet te werken. We moesten een kopie van ons paspoort en visum uploaden, maar omdat de servers niet overbelast mochten raken, waren er zeer strikte eisen voor de bestandgrootte van de scans. Na nog wat heen en weer bellen, was er dan eindelijk een oplossing. Vorige week maandag werden we onthaald op het politiebureau en hadden we al onze gegevens op een USB bij ons. Nu moest alles echter nog worden ingevoerd in het zeer geavanceerde en uitgebreide systeem. Hiervoor was welgeteld één ambtenaar beschikbaar (er was namelijk maar één computer), die ongeveer 3 uur nodig had om al onze gegevens over te nemen. Een kort en oninteressant gesprek met het politiehoofd maakte het feest compleet. Het enige wat hij te melden had was dat we te laat waren met onze registratie (dat normaal binnen 2 weken moet gebeuren) en dat we daarom een boete van 30 US dollar per persoon moesten betalen...

Na dit hele goede begin van de week op maandag, was dinsdag een stuk leuker. De kinderen van de campus deden namelijk mee aan de ‘disability days’ in de nabijgelegen stad. Hier streden verschillende scholen (veelal voor dove kinderen) uit de omgeving om prijzen voor hardlopen, speerwerpen, kogelstoten, schaken en een aantal andere sporten. De meeste kinderen op de campus zijn aardig sportief en ondanks hun verschillende beperkingen (vaak fysiek) deden ze het erg goed. Wij hebben ze in ieder geval aangemoedigd en toegejuigd! Dit was een leuk uitje want de rest van de week moest er hard gewerkt worden. Woensdag zijn we opnieuw het veld in gegaan om scholen te bezoeken en tests af te nemen. Donderdag kwam ineens het verzoek of ik wilde helpen bij de organisatie van een conferentie van dat weekend. Diegene die daar verantwoordelijk voor was zou er onverwachts niet bij kunnen zijn. Hoewel het kort dag was om overal van op de hoogte te raken, liepen de voorbereidingen goed en ook de conferentie op vrijdag verliep zonder al te grote problemen. Ik was wel behoorlijk moe van al het geregel, maar vrijdagavond stond er nog een belangrijke activiteit op de agenda: poppenkast. Peter, een van onze werkgevers, wilde ook wat leuks organiseren voor de allerkleinste kinderen en de kinderen met een mentale beperking, die doorgaans toch wat minder aandacht gegeven wordt. Hij had een gordijn laten maken bij het stitching centre op de campus (waar jongeren leren stof te bewerken) en de poppen waren die middag zelf in elkaar geknutseld. Een hele dunne verhaallijn en een waardeloos script werden door ijzersterke improvisatie omgetoverd tot een stukje hilarisch vermaak (voor de geïnteresseerden, ik heb videobeelden). Volgende week is er weer een optreden, maar nu van de kinderen zelf!

Zaterdag moesten we weer vroeg uit de veren, om opnieuw met de auto naar een aantal scholen te rijden. De leraren die vorige week bij de teacher training waren, ontvingen ons erg enthousiast. Het was leuk om te zien dat onze zelfgemaakte poster (van het Engelse alfabet met plaatjes) al in de klaslokalen opgehangen waren. Toch is het niveau van Engels van de kinderen nog ver beneden wat het zou moeten zijn. Dit wordt veroorzaakt door een combinatie van factoren. Er wordt om te beginnen simpelweg (te) weinig tijd besteed aan het vak Engels. Wiskunde en Telugu (de regionale taal) worden veel belangrijker gevonden voor basisschoolleerlingen. Ook wordt er bij het lesgeven vaak maar één uitgangspunt genomen: het staatsexamen dat natuurlijk een weerspiegeling is van de ‘kwaliteit’ van de leerkracht. Leerlingen wordt aangeleerd antwoorden en rijtjes in hun hoofd te stampen. Maar individueel nadenken, laat staan spreken blijft hiermee helaas ver achter. Daarnaast hebben de docenten (ook die goed zijn in Engels) vaak geen idee van de benodigde structuur en uitdaging die kinderen nodig hebben om stappen te maken in het beheersen van (in dit geval) Engels. Hier valt dus nog een boel in te verbeteren en we hopen door middel van de trainingen voor leerkrachten, evenals door het verschaffen van lesmaterialen en voorbeelden een verandering teweeg te brengen. Een hele uitdaging dus!

Zondag, toen ik weer eens in Vishakapatnam was, ben ik voor een tweede keer langsgegaan bij de sportwinkel voor de tafeltennistafel. Ik had ze de afgelopen week al vaak gebeld over de beschikbaarheid van een (outdoor) tafel, maar telkens kreeg ik niet alle informatie die ik nodig had. In de winkel kon ik een stuk beter praten en werd de leverancier gebeld voor de opties. Toen heb ik gelijk de knoop maar doorgehakt en een tafel gekocht! Ook heb ik nog wat extra batjes en balletjes aangeschaft. De kinderen zullen nog wel een week of 3-4 moeten wachten op de tafel, maar toen ik onlangs met wat batjes en ballen aan kwam zetten, wilden ze allemaal tegelijk spelen en werd er flink geknokt om wie er als eerste mocht spelen. Zodra de tafel binnen is zal ik alle mensen die hieraan hebben bijgedragen foto’s sturen, maar via deze weg wil ik iedereen ook alvast heel erg bedanken!!