I learn to speak Telugu

Moe, maar voldaan. Deze oerhollandse uitdrukking dekt mijn gevoel na afloop van de tweede ‘teacher training’ goed. Afgelopen vrijdag en zaterdag is er opnieuw een groep leraren van de basisscholen die in het ILSE-programma meedraaien naar de Campus gekomen. Na een lange periode van voorbereiding stond alles dan ook helemaal klaar op vrijdagochtend. Het was de bedoeling om 9 uur te beginnen, maar omdat het India is, hadden we al rekening gehouden met een halfuurtje vertraging. Een van de lastigste dingen tijdens de voorbereidingen was een reële inschatting te maken van het aantal leerkrachten dat zou komen opdagen. Toen we een aantal weken geleden nog op de scholen waren en de leerkrachten allemaal persoonlijk uitnodigden kregen we natuurlijk van iedereen te horen dat hij of zij er zou zijn. Peter (de projectleider) en ik hadden hier een weddenschap over gesloten met als inzet twee rondjes bier voor het hele team. Ik ben uit gegaan van het aantal leerkrachten dat er vorige training was plus een kleine marge naar boven. Peter verwachtte meer leerkrachten. Ik won (helaas) de weddenschap, maar alsnog zijn er ruim 40 leerkrachten naar de training gekomen. Gezien de grote afstanden die de meesten moeten afleggen én het feit dat er opnieuw stakingen en onrust waren vanwege de opsplitsing van de staat Andhra Pradesh, viel dit ons alles mee. Toch konden we pas rond 11 uur beginnen met het programma, wat er toe leidde dat alle andere onderdelen moesten worden ingekort of worden opgeschoven. Ik had hier, als verantwoordelijke voor alle logistiek, een grote klus aan.

Het programma bestond uit een aantal korte (taal)spelletjes om op te warmen. Vervolgens waren er drie verschillende workshops, één over uitspraak, één over nieuwe lesmethoden, en één die manieren om een les te structureren met behulp het tekstboek besprak. ’s Middags was het de beurt aan de leerkrachten om aan het werk te gaan. De opdracht was een Engelse les voor te bereiden en daarbij op te schrijven wat het doel van de les is, welke methoden je gaat gebruiken en welke materialen je wilt gebruiken. Deze mate van voorbereiding en structuur is voor veel docenten ver van de realiteit. Soms is er maar één leerkracht voor vijf verschillende klassen en is er weinig tijd. Toch was de opdracht voor iedereen nuttig en zette aan het denken. Vooral het feit dat er in groepjes gewerkt moest worden droeg hier aan bij.

De tweede dag begon wat meer ‘op schema’ en iedereen had nog eventjes de tijd de lesvoorbereidingen verder af te maken. Toen hebben we de groep verdeeld en moest er daadwerkelijk lesgegeven gaan worden. We hadden geregeld dat er kinderen van de nabijgelegen English Medium School zouden zijn wat zorgde voor een realistische setting. Wat wij en de overige leerkrachten vervolgens te zien waren, waren uitstekende lessen met een goede opbouw en interactie met de kinderen. Erg waardevol was de feedbacksessie na elke korte les waarbij inzichten en ervaringen werden uitgewisseld.

Na het lesgeven en een korte presentatie over persoonlijke ontwikkeling was er nog een ‘skills fair’, waarbij iedereen de vrije keuze had tussen negen verschillende kraampjes. Mijn kraampje was boven verwachting populair; veel leerkrachten hadden vragen over de computers die elke school zal gaan krijgen met daarop software om (zelfstandig) Engels te leren. En begrijpelijk, want heel veel mensen hebben geen flauw idee hoe alles werkt (niveau ‘ga met de muis naar de rechter bovenhoek van het scherm’). Als afsluiting kregen alle scholen nog een set ‘flashcards’ met daarop plaatjes en Engelse woorden om te gebruiken in de klas en een CD met Engelstalige liedjes. Het is geweldig om te zien dat de materialen die je zelf ontwikkeld hebt zo dankbaar in ontvangst genomen worden.

Tegelijkertijd was er het besef dat, met het afronden van de tweede ‘teacher training’, we geen van de leerkrachten nog zouden zien. We gaan niet meer naar alle scholen. De laatste twee weken besteden we aan het maken van de film (morgen is de eerste opnamedag) en werken we aan de overdracht van de taken en verantwoordelijkheden. Hiermee komt er bijna een einde aan mijn tijd op de campus in Andhra Pradesh. Helemaal aan het begin (eind oktober) had ik het voornemen gehad wat Telugu te leren. Dit voornemen heb ik echter laten varen, vooral vanwege de zeer grote verschillende (vreemde) letters en klanken die deze taal rijk is. Toch heb ik een aantal woorden op weten te pikken; helaas niet voldoende om een volledige zin mee te, maar als communicatiemiddel zijn een paar woorden soms al voldoende. Je hebt echter een goede leraar en een grote motivatie nodig om deze taal daadwerkelijk te leren. Dit werkt natuurlijk ook de andere kant op. Voor iemand die in deze omstandigheden Engels wil leren is het net zo moeilijk! Ik heb daarom ook grote bewondering voor het feit dat de meerderheid van de leraren zo gemotiveerd is (en niet alleen uit eigenbelang). Gelukkig heb ik een aantal van mijn andere voornemens wel kunnen waarmaken. Zo is er een tafeltennistafel gekomen waar de kinderen helemaal gelukkig mee zijn. Ook heb ik een flink woordje gebarentaal opgepikt!

Geen dag is hetzelfde, geen dag is saai. We hebben de laatste twee weken veel gasten gehad op de campus. Iedereen gaat veelal zijn eigen weg, maar het eten is altijd gezamenlijk. Het werk is nog steeds ontzettend afwisselend. Soms kom je voor verrassingen te staan, bijvoorbeeld wanneer de stroom een groot gedeelte van de dag uitvalt. Andere dagen moeten er formulieren ingevuld worden voor de politie ter voorbereiding op ons vertrek uit het gebied (ja, we hebben toestemming nodig om te mogen vertrekken!). Af en toe voel je jezelf ineens futloos en zonder energie door de hitte en val je zowat in slaap achter je laptop. Er zijn ook dagen waarop je heerlijk samenwerkt met je collega’s en dagen waarop je even flink gefrustreerd raakt. Of dat je het ontzettend vrolijke ‘good morning sir!’ (dagelijks ritueel dat zich bij elk kind herhaalt) een beetje zat wordt. Soms hekel ik de manier waarop de Indiase samenleving werkt, hoe hard deze is. Een paar yoga oefeningen op het dak van het guesthouse onder een prachtige sterrenhemel helpt dan vaak.
Ik ben nu nog druk bezig met van alles en nog wat. Voorbereiding voor een reis in maart. De overdracht van het ILSE project. Een film opnemen. Ik denk er soms aan hoe het zal zijn als ik weer in Nederland ben. Zal ik dan in een gat vallen? Wat ga ik dan doen? Wat wil ik nu eigenlijk? Deze vragen kan ik niet beantwoorden. Maar het is een prikkelende gedachte dat er binnen zo’n korte tijd zo veel verandert en nog zal gaan veranderen!