De stilte én de storm

Week 4, het wordt steeds eerder donker. De temperatuur lijkt ook steeds verder te dalen en er zijn minder muggen. Ook was er afgelopen week meer wind. Zou het dan toch nog een beetje winter worden hier? ’s Nachts lopen er koukleumen (Indiërs natuurlijk) rond met mutsen en oorwarmers. Met een temperatuur van rond de 22 graden is dit ook absoluut begrijpelijk... Het bleek echter allemaal een voorteken. Woensdag kwam er ineens bericht over de komst van een tropische storm. Vissers werden geadviseerd niet de zee op te gaan. Gelukkig gaven de voorspellingen aan dat ‘Helen’ (de naam van de cycloon) net ten zuiden van ons, zo’n 200 km verderop aan land zou gaan. We hoefden ons dus geen zorgen te maken. Desondanks betrok woensdagmiddag de lucht ontzettend snel en begon het te waaien. Harde wind, plotseling. Het bleek achteraf inderdaad mee te vallen: donderdag en vrijdag heeft het zeer veel geregend, waardoor de stroom urenlang uit was gevallen. Maar wat ten zuiden bleken er toch 7 dodelijke slachtoffers te zijn gevallen, vooral vissers die de waarschuwingen hadden genegeerd. Pas toen ik de satellietbeelden bekeek kreeg ik een goed beeld van de omvang van de cycloon, erg indrukwekkend...

Ondanks de voortekenen leek er het begin van de week nog geen vuiltje aan de lucht. Wij hebben hard gewerkt aan de voorbereiding voor de training voor leraren, die afgelopen weekend heeft plaatsgevonden. Zo hebben we een poster gemaakt met daarop alle letters van het alfabet. Bij elke letter hebben we ongeveer vijf woorden bedacht en van een plaatje of foto voorzien. Tijdens de training zijn deze uitgedeeld aan de docenten. Ze waren hier ontzettend blij mee. De training zelf leek eerst letterlijk in het water te vallen, omdat veel mensen van erg ver moesten komen en het hard regende vanwege de storm. Wat later dan gepland werd dan toch het startsein gegeven voor de training, waar zo’n 40 basisschoolleraren voor naar de Campus waren afgereisd. Hier hebben ze allemaal een aantal workshops gevolgd, door ons voorbereid en verzorgd. Thema’s waren uiteenlopend van uitspraak tot het verkrijgen van een woordenschat en computervaardigheden, tot ‘TPR’ (Total Physical Response), een methode waarbij lichamelijke beweging het leren van een taal ondersteunt, doordat het visueel en interactief wordt gemaakt. Na afloop werden we uitgebreid bedankt door de leraren en wilde iedereen met ons op de foto, om thuis te kunnen laten zien. Een geslaagde eerste training dus!

Eerder vorige week, op dinsdag, zijn we een nogmaals in het stammengebied (‘Ananthagiri’) geweest om daar de laatste zes scholen te bezoeken. Het werd een lange en vermoeiende dag, waarbij we minstens 200 kinderen hebben beoordeeld op hun kennis van het Engels en ook veel met leerkrachten hebben gesproken. We werden overal enthousiast ontvangen en kregen altijd van alles aangeboden. Op een school werden we zelfs gevraagd de nieuwe schooluniformen te overhandigen aan de leerlingen in de klas. Hoogtepunt van die dag was de lunch, die we zelf hadden voorbereid. We stopten langs de weg op een prachtig mooi uitzichpunt en hebben daar gepicknickt. Beneden lag een vallei waar af en toe een huisje stond. In de verte waren uitgestrekte velden te zien, onderbroken door met bomen begroeide bergen die door wind en erosie afgevlakt zijn tot grote bulten.

Ondertussen was het deze week een komen en gaan van mensen op de Campus. Niet alleen was er vrijdag en zaterdag de training voor leraren, ook zijn er acht studenten van ‘Mobility India’ die hier en in de omgeving kinderen met een fysieke beperking komen helpen. We ontmoetten ze tijdens de ‘sign languague class’, waar we gebarentaal leren om te kunnen communiceren met de dove kinderen op de Campus. Zondag zijn we met de hele groep het strand geweest, ongeveer 8 km verderop (jaja, met 12 personen in één rickshaw!!) Hier hebben we heerlijk gezwommen. De mannen van het dorpje aan het strand waren alweer druk bezig met vissen of repareerden hun bootje, terwijl de vrouwen de gevangen vis aan het drogen, schoonmaken en verwerken waren. Niets leek nog te herinneren aan de grote hoeveelheid regen van twee dagen geleden tijdens de storm. Een (frisse?!) duik, daar was ik na vier weken plakken wel aan toe!

Warm en koud, nat en droog, donker en licht, school en werk, consumeren en produceren, leven en overleven. Ik heb het in vorige verslagen al een aantal keer benoemd, maar dit maakt de immense contrasten in dit land niet kleiner. Het lijkt soms wel alsof er twee compleet verschillende, maar van elkaar afhankelijke tijden bestaan waarin mensen leven. De moderne tijd, met daarnaast iets wat nog het meest weg heeft van de Middeleeuwen. En ik zit er middenin. Ik kan me maar moeilijk identificeren met één van beide uitersten. Maar voor de mensen hier is het duidelijk. Ik heb geen keuze en zit gevangen in een hokje. Elke dag, overal. Eentje waar ik onmogelijk uit kan ontsnappen. Ik moet soms terugdenken aan de hele inzichtvolle discusies die ik dit jaar gevoerd heb over het begrip ‘identiteit’. Nu moet ik hier wel een beetje om lachen, want wat zat ik er soms ver naast! Ik dacht dat identiteit iets was dat je voor een heel groot gedeelte zelf kon bepalen. Dat het niet veel uitmaakte wat anderen van je vonden of hoe ze je zagen. Maar toch is hier je geslacht, je afkomst (lees: kaste) en huidskleur in veel gevallen bepalend voor de manier waarop je behandeld en aangesproken wordt. Niet dat dit heel veel anders is in Nederland, waar ook niemand een gesprek zal aanknopen met die ene schoonmaker uit Roemenië die de trein en het perron staat schoon te maken... (deze gedachte is nu nóg confronterender). Zo voelt het dus om de buitenlander, de vreemdeling te zijn. Wat het gek maakt is dat je tegelijkertijd een overvloed aan aandacht krijgt, die je absoluut niet hebt verdiend!