All the way to Darjeeling

Het lijkt alweer eeuwen geleden; het einde van mijn werkzaamheden op de Campus in Andhra Pradesh. Toch heb ik, na een periode van zo'n vier maanden afscheid moeten nemen van deze hele mooie, vrolijke en vertrouwde plek. In mijn laatste verslag beschreef ik de werkzaamheden die ik en de andere vrijwilligers hebben gehad in het voorbereiden en faciliteren van een training voor de leerkrachten van de basisscholen in het ILSE-programma. Toen deze training eenmaal voorbij was, viel er een heleboel druk van onze schouders en waren er ineens nog maar twee weken over. Vooral Stephanie, Lorraine en Caroline keken uit naar het einde van de maand; zij zouden dan weer terug naar huis gaan. Ik kon me ondertussen opmaken voor opnieuw een avontuur. Maar voordat ik jullie daarover vertel, zal ik eerst nog wat over de laatste paar dagen op de Campus beschrijven.

We zaten in de grote jeep, die vanwege al het veldwerk, oh zo vertrouwd aanvoelde. Nog eenmaal reden we door het heuvelachtige Ananthagiri, de weg zich door het prachtige groene landschap slingerend. Wanneer je naar beneden kijkt zie je op de helling terrassen, gemaakt voor de rijstbouw en af en toe een verzameling hutjes. We waren op weg naar Cherrukubidda, een zeer afgelegen en klein dorpje - zo'n 2 uur van de Campus. Er was een nieuwe basisschool gebouwd, omdat de oude bijna van ellende uit elkaar viel. En wij waren uitgenodigd om bij de openingsceremonie aanwezig te zijn. Je moet je voorstellen dat, toen we bij het dorpje aankwamen er ineens een groot podium stond, en een grote tent inclusief geluidsinstallatie. Het hele dorp was al uitgelopen en zat te wachten bij de school. Toen alles gereed was, begon de ceremonie. Deze werd begeleid door een man die teksten en liederen oplas uit een heilig boek, wierook aanstak en kokosmelk offerde. Na het doorknippen van het lint, mochten we allemaal naar binnen. Maar niet voordat we een kokosnoot hadden stukgeslagen op de drempel! Ook de nieuw geplaatste computers, die in de muur van de school waren gemetseld en op solarenergie werken, werden met veel ramtam in gebruik genomen.

Deze indrukwekkende dag was nog niet ten einde; er restte nog een belangrijke taak: naar de politie. Dit keer om een exit-permit te krijgen. Iets wat, net als de inschrijving vier maanden geleden, tot zeer veel frustraties leide vanwege het hoge bureaucratische gehalte. Toch zijn we er allemaal uiteindelijk in geslaagd ons papiertje te vergaren.
De laatste week was allesbehalve saai. We hadden nog een film op te nemen, die gebruikt zal gaan worden voor trainingsdoeleinden en referentiemateriaal. De film speelde zich af op de Campus en vier kindereren, twee jongens en twee meisjes, hadden de hoofdrol. Het begeleiden van de kinderen en ervoor zorgen dat iedereen op tijd op de juiste plaats was en zijn of haar tekst wist was een flinke uitdaging. Toch was het hele proces ontzettend leuk! De stukjes opname die ik heb gezien zagen er erg indrukwekkend uit.

De laatste paar dagen stonden vooral in het teken van afscheid nemen. Op donderdagavond, twee dagen voor ons vertrek, hebben we met de vier vrijwilligers een programma voor de kinderen voorbereid. Dit bestond uit een stukje poppenkast, zang, dans, toneel; eigenlijk alles wat je maar kunt bedenken. Meestal waren wij toeschouwers wanneer de kinderen allerlei stukjes opvoerden en dit keer was het onze beurt! Na afloop was er een 'disco' (stel je niet te veel voor!), waarbij er voornamelijk Indiase muziek gedraaid word op twee grote speakers. Alle kinderen gaan dan helemaal uit hun dak, bijzonder om te zien! En natuurlijk erg leuk om gewoon lekker mee te dansen. Vrijdag waren er nog meer afscheidssessies, speeches, bedankjes, en heel veel knuffels met de kinderen.

En toen, zaterdagochtend, stapte ik in de auto en reed ik, met een brok in mijn keel, de campus af. Ik zou naar het treinstation gaan en een nieuw avontuur beginnen. In het begin voelde ik me alleen; het is ook een flink contrast tussen de campus met zo'n 150 mensen die je kent om je heen en alleen in de trein zitten tussen allemaal vreemden. De Indiers zijn (gelukkig?) altijd nieuwsgierig en proberen altijd wel een praatje aan te knopen. De eerste twee dagen heb ik voornamelijk gereist. Ik ben vanaf Calcutta naar Imphal, in het noordoosten van India gevlogen. Dit is een vrij afgelegen gebied, waar maar weinig toeristen zullen komen. Toch heb ik hier een leuke tijd gehad en ben ik opgetrokken met een jongen die een eigen bedrijfje had en me wilde rondleiden door zijn woonplaats.

Met 14 personen in een jeep, bagage op het dak, een rit van 5 uur over een hele slechte en kronkelende bergweg: een ultieme uithoudingstest. Maar toch geeft het een gaaf gevoel. Nog niet wetend wat je zult aantreffen of waar je die nacht zult overnachten. Zo ben ik al een aantal dagen op pad. Soms blijf ik ergens twee of drie nachten, soms maar een. Ik ben nog geen blanke toerist tegen gekomen tijdens mijn tocht van Imphal naar Siliguri. Toch weet ik dat ik op deze manier veel meer van India zie en te weten kom dan wanneer ik alleen de toeristische trekpleisters zou aandoen. Zo raakte ik aan de praat met een man uit Tibet, die al bijna zijn hele leven in India woont. Hij is zijn land ontvlucht toen hij 16 was en zijn twee kinderen wonen in Oostenrijk. Hij heeft geluk gehad en een goed bestaan kunnen opbouwen, maar kan niet terug naar Tibet, waar de Chinezen hem zullen arresteren. Een indrukwekkend verhaal, wat ik niet snel zal vergeten.

Nu ben ik in Darjeeling, op zo'n 2000 meter hoogte. En waar het eerst lekker warm was, is het nu ineens goed koud. Nu ik zit te typen heb ik flink bevroren vingers gekregen. Het eerste wat ik zo dan ook ga doen is een warm kopje chai kopen, of misschien beter nog: handschoenen! Ik zal namelijk nog wel een stukje hoger de bergen in gaan. Mijn volgende stop: Gangtok, Sikkim. Alleen eerst nog even een permit regelen... Sikkim is een beschermde provincie en daar kom je niet zomaar in. Fingers crossed!