De Indiase Manier

Wil je wat regelen? Om een bepaalde tijd vertrekken of ergens zijn? Heb je snel iets nodig? Wil je niet te veel betalen? Dan heb je één ding nodig: geduld. In Nederland zijn we natuurlijk kampioen afspraken maken en staat punctualiteit hoog in het vaandel. Wat een contrast met hier! Zo kan het je zomaar overkomen dat je een dag van tevoren hoort dat er een feestdag is, waardoor alle scholen gesloten zijn. Eén dag! De mensen hier lijken het heel gewoon te vinden. Zo moeten wij ons ook al wekenlang melden op het politiebureau voor registratie. De afspraak is al 3x verzet en uiteindelijk moesten we onze gegevens eerst online invullen. Uiteraard werkt de site vervolgens niet. Er wordt altijd wel een excuus gevonden of het wordt vriendelijk weggewuifd. Ik klaag niet. Ik pas me wel aan. Boos worden is sowieso niet mijn stijl.

Het helpt wanneer je het gaat zien als een spelletje. Een halfuur eerder afspreken dan je daadwerkelijk wilt beginnen. Weglopen van een taxi die drie keer de 'normale' prijs vraagt voor een ritje. Dan krijg je ineens een heleboel voor elkaar. Okee, toegegeven, of je nu 60 Rupee (0,75 Euro) of 30 Rupee (0,38 Euro) voor een rickshaw betaalt, het blijft onbegrijpelijk goedkoop. Maar wanneer je niet meegaat in het spelletje en alles zonder nadenken maar neertelt, blijf je toch met een vreemd gevoel zitten. Er zijn zoveel mensen. En net zoveel concurrentie.

Wanneer onderweg kan je altijd je ogen uitkijken. Soms zijn het prachtige landschappen, onaangetast (zo lijkt het, in werkelijkheid vindt er wel degelijk een vorm van landbouw plaats) en uitgestrekt. Maar ook wat er voor en achter je op de weg gebeurt is een heel spektakel. Een pick-up truck waar achterin een stuk of 20 personen staan. Een rickshaw met 11!! personen erin. Een motor met 3 of zelfs 4 personen erop (allemaal zonder helm uiteraard). Vrachtauto's die elk moment uit elkaar lijken te vallen. Wegen die door zware regenval enorme stukken missen of bruggen die zijn ingestort. Schapen en koeien op de weg. Voetgangers, fietsen, spookrijders op de snelweg. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik ben altijd erg blij als ik mijn bestemming veilig heb bereikt, en dat we voor het werk in een stevige en grote jeep rijden!!

Vorige week hebben we veel basisscholen in een bergachtig plattelandsgebied bezocht. Afstanden zijn groot, en de scholen bereiken is een hele operatie. Eerst is het een halfuur tot een uur rijden over smalle zigzaggende weggetjes. Je komt een tijdlang niks tegen, en dan ineens een dorpje. Klein, 200 of 300 inwoners. De huizen bestaan uit gedroogde bladeren van palm- of bananen bomen. Soms loopt het halve dorp uit om te komen kijken wat er gebeurt. Wij praten met de docent op de basisschool. Vaak is er maar één docent en slechts een handjevol kinderen. Kinderen van verschillende leeftijden zitten allemaal bij elkaar in de klas. Grotere scholen hebben wel meerdere klassen. Ons doel is het niveau van Engels te meten bij de kinderen en de docent(en). Dit is nog een hele opgave. Vooral de kinderen weten niet wat ze overkomt. Wij zijn ENG! Daarom spelen we een allerlei spelletjes met ze (waarbij we ze laten springen, zwaaien, dansen, high-fiven...) Ze laten lachen met een gekke bek of raar geluid is niet alleen leuk, het helpt de kinderen ook ontspannen. In totaal bezoeken we 27 scholen. Na deze eerste ronde is er voor docenten de mogelijkheid een training te volgen. Deze is volgende week op de Campus. Hier worden ze ook uitgerust met nieuwe lesmaterialen, zoals woordenboeken, werkboeken, posters, cd's etc. De leerkrachten zijn er ontzettend blij mee en zijn dankbaar. Uiteindelijk hangt het slagen van het project voor een groot deel af van de inzet van de leerkrachten en de mate waarin ze kunnen groeien en de aangeboden materialen weten toe te passen. Wij zijn in dit proces maar een kleine schakel, de vonk die de vlam ontsteekt.

Nu gaan we aan het avondeten beginnen. Ik ben gewend geraakt aan het pittige. Thuis zal het eten straks wel erg flauw smaken... (sorry mams!) De basis voor elke maaltijd is rijst. Daarbij verschillende soorten curries, op basis van aardappelen, linzen, groenten. Wat meer variatie zou ik soms wel fijn vinden. Later zal ik nog wel wat meer vertellen over het eten hier in India. Ik heb het gelukt dat ik tot nu toe nog niet ziek geworden ben. Ik mag dus eigenlijk niet klagen!