Campus Challenge

Vandaag hadden we het er nog over. Dat het leek alsof we al zo lang op de Campus waren. In werkelijkheid is het nu negen dagen geleden dat we arriveerden. Toen waren alle kinderen heel erg enthousiast en blij. En dat is nu nog steeds. Of je nu 's morgens, 's middags of 's avonds over het terrein loopt, we worden altijd vrolijk begroet. Er wordt gezwaaid, handen geschud en omhelsd. Omdat er zo veel kinderen zijn (en de namen erg moeilijk te onthouden zijn), is het wel lastig iedereen evenveel aandacht te geven. We hebben ons voorgenomen alle namen uit ons hoofd te gaan leren door een lijstje te maken van wie in welk van de 10 huizen woont. In elk huis zijn drie slaapkamers, waar telkens vier bedden in staan. In de centrale kamer slaapt de huisvrouw, weduwes die op de campus wonen en op deze manier van een vast inkomen verzekerd zijn. Zij helpt de kinderen met wassen, aankleden, huiswerk, problemen. Een hele verantwoordelijkheid, want alle kinderen hebben een beperking. Jongens en meisjes wonen in aparte huizen, maar kinderen met een visuele, fysieke en mentale beperking leven gewoon door/met elkaar. Naast de 120 kinderen (6-13 jaar) leven er nog ongeveer 40 jongeren (14-18 jaar) op Campus Challenge.

Voor al deze kinderen en jongeren wordt er een groot aantal faciliteiten aangeboden. Er is een grote keuken waar voor iedereen wordt gekookt en een eetzaal. Maar ook is er een school, een speciale klas voor blinde en slechtziende kinderen, een speciale klas voor doven en slechthorenden, een bibliotheek, een computerzaal, een oefenruimte voor theater en dans en zelfs yoga. Daarnaast bestaat er (voornamelijk voor de jongeren) de mogelijkheid een bepaald beroep te leren, zoals in de timmerwerkplaats, de drukkerij of het naaiatelier. Misschien nog wel het belangrijkste zijn de medische faciliteiten: een dokterskamer, een fysiotherapie en een werkplaats voor orthopedische hulpmiddelen zoals protheses. Naast deze al erg indrukwekkende voorzieningen is er ook een gastverblijf, waar ik, evenals de 3 andere vrijwilligers, een eigen kamer heb. Dit verblijf is ruim, comfortabel, voorzien van airconditioning en douche. Ook is er een gezellige woonkamer en een keuken, waar door iedereen veel tijd wordt doorgebracht. Misschien is het feit dat we onze eigen plekje hebben en op een prachtige campus wonen verantwoordelijk voor het gevoel dat we er al langer zitten: het voelt vertrouwd en nu al als thuis.

De afgelopen week hebben we hard gewerkt. We hadden veel vergaderingen en besprekingen met de staf van ARDAR (de lokale Indiase organisatie verantwoordelijk voor de Campus en de vele programma's die daarvandaan gecoördineerd worden.) Dit ging over het ILSE-project (I Learn To Speak English). Hier draait het allemaal om. Dertig scholen in de omgeving van de Campus krijgen een kwaliteitsimpuls van het Engelse onderwijsaanbod. Leraren worden voorzien van materialen en hulpmiddelen, en worden (mede door ons) getraind op het gebied van uitspraak, vakdidactiek en lesmethoden. De scholen worden voorzien van een aantal computers waar kinderen, door middel van software, Engels kunnen leren. Dit allemaal is echter niet eenvoudig. De scholen (gebouwd door ARDAR/Friends Indeed) liggen in arme, afgelegen plattelands- en vissersdorpjes. De afstanden zijn groot en voorzieningen afwezig. Volgende week bezoeken we alle scholen om een nulmeting te doen van de mate van beheersing van het Engels bij de kinderen. Deze week hebben we vooral de praktische zaken geregeld en een aantal testmethoden ontwikkeld. Volgende keer zal ik uitgebreider ingaan op de inhoud van het ILSE-programma.

In het weekend hoeven we (normaal gesproken) niet te werken. Dan is er de mogelijkheid om naar de stad te gaan. Om met de bus in Visakhapatnam (de 17e stad van India) te komen, kost ruim een uur. Dit is wel de moeite waard, want er zijn een stuk meer voorzieningen: een winkelcentrum, supermarkt, boekwinkel, restaurants (waar ze wél vlees, koffie en bier verkopen; hierover later meer). Maar ook lekker op de Campus blijven en met de kinderen spelen (bijvoorbeeld volleybal of cricket), een boek lezen of gewoon wat dingen uitzoeken is ook heerlijk.

Ik heb nog een heleboel meer te vertellen, bijvoorbeeld over de gewoonten en feestdagen, het eten en drinken, het klimaat, het werk waarmee ik bezig ben... Het is dat ik hier voorlopig nog wel even ben, dus dan komt dat vanzelf wel een keertje aan bod. Voor nu heb ik nog wat foto's toegevoegd van de Campus en de kinderen die hier wonen!