Maak je niet druk

In Mumbai, een stad met ruim 12 miljoen inwoners, zal je jezelf niet snel eenzaam voelen. Overal, maar dan écht overal zijn mensen, met af en toe een (straat)hond, een verdwaald schaap en jawel: koeien. Het razende verkeer is nietsontziend; overal klinken toeters, rijden motoren je links en rechts voorbij en moet je een schietgebedje doen voordat je oversteekt. Mensen staren je aan, wat te maken kan hebben met het feit dat ik tot nu toe slechts een handjevol blanken heb gezien. Soms blijft het niet bij staren en lopen er hele groepen Indiërs om je heen (vaak mannen; vrouwen zijn in het straatbeeld in grote minderheid) om je hun taxi in te krijgen of je naar hun winkeltje te leiden. De doortastendheid waarmee ze dit doen is ronduit irritant, maar verdient ook respect; "Nee, bedankt" komt niet in hun woordenboekje voor, er wordt minstens 50 meter met je meegelopen terwijl er gepassioneerd wordt onderhandeld.

Lorraine, Stephanie (twee collega-vrijwilligers uit Nederland) en ik hebben de tweede dag in de stad gebruikt om eens wat verschillende vervoermiddelen uit te proberen. Ons hotel lag in een mooi gedeelte van de stad en dichtbij een belangrijk treinstation. Het kopen van een ticket bij het loket voor 20 Roepies (retourtje andere kant van de stad) bleek vrij zinloos, aangezien de treinen zo druk waren dat een controle onmogelijk leek. De treinrit van ruim 30 minuten was een heel spektakel, aangezien de deuren van de trein niet dicht gaan en iedereen (net zoals in de films) naar buiten hangt. Langs het spoor lag heel veel afval, maar (niet verrassend meer) leefden ook hier nog veel mensen. Gewassen kleding lag soms tussen twee sporen in te drogen in de zon.
Aangekomen op station 'Kurla', kwamen we direct terecht in een zeer drukke bazaar. Dit is een markt waar alles van fruit, streetfood, kleding, sierraden tot speelgoed wordt verkocht. Tussen de menigte door reden rickshaws (gemotoriseerde driewieler)s af en aan. Het meest bizarre was eigenlijk nog dat je, zodra je een zijsteegje inliep, recht door de achtertuin van hele families liep, die natuurlijk niet wisten wat ze zagen!

Omdat de vele rickshaws ons fascineerden, hebben we er zelf ook maar eentje genomen, en wel naar de Phoenix Shopping Mall. Toen ik hier binnen liep bekroop me een onaangenaam gevoel. We moesten langs een strenge beveiliging en bedacht me dat we 15 minuten geleden nog midden op een lokale markt rondliepen. Niemand van de mensen daar zou ooit worden toegelaten in deze luxueuze mall... Het contrast kon eigenlijk niet groter. Prijzen in de mall zijn vele malen hoger, maar naar Europese maatstaven nog steeds een schijntje. In een later verslag zal ik hier verder toelichting op geven. Na dezelfde weg terug te hebben genomen (eerst rickshaw en dan de trein), kwamen we in de spits(!!!) terug aan op het station. Chaos. Een constante stroom mensen. Utrecht Centraal tot de macht 5. We zijn snel weggelopen en hebben in een bar naast ons hotel een welkom biertje genomen.

De volgende ochtend stonden we vroeg op en reden we naar het vliegveld. Op de weg daar naartoe reden we vlak langs Dharavi Slum, een van de grootste sloppenwijken van de wereld. Onze vlucht naar Vizakhapatnam, in het oosten van India gaf ons wat tijd om bij te komen en alle ervaringen te overdenken. Toen we waren geland werden we opgehaald door Sasi van de Campus Challenge, die ons van het vliegveld naar de stad bracht. Vishakapatnam, een stad van ongeveer 2 miljoen inwoners leek ineens nauwelijks indruk te maken. Omdat we moesten wachten op de aankomst van een vierde vrijwilligster, Caroline, hebben we wat boodschappen gedaan en gekeken naar Indiase kleding. Uiteindelijk, toen de groep compleet was, reden we van 'Vizag' naar de Campus. Tijdens de voorbereiding in Nederland hadden we hier al een boel over gehoord en foto's gezien. Zodra we het terrein opdraaiden, zag je allemaal nieuwsgierige gezichten door de ramen kijken. We reden langs een groepje kinderen die eerst vragend naar elkaar keken en vervolgens dolenthousiast opsprongen en begonnen te dansen. Ze waren van te voren al verteld over onze komst. Niet veel later hadden alle kinderen zich verzameld bij het centrale pleintje en werden we officieel geïntroduceerd (Ik als "Robbert Sir" en zelfs toegezongen. "Robbert Sir, how are you?" "Good evening Sir!" Dit hele warme welkom kwam eigenlijk heel onverwachts en maakte daarom ook zo veel indruk. Na deze sessie hebben we nog wat gegeten, snel onze kamers ingericht en gingen we slapen. Ons werd op het hart gedrukt de eerste paar dagen rustig aan te doen en de tijd te nemen te wennen aan onze nieuwe omgeving. De volgende dag (vrijdag) hebben we een rondleiding gekregen over de campus, waarover later meer. Vanaf volgende week maandag starten we met het daadwerkelijke programma: I Learn To Speak English (ILSE).