Waterballonnen... en actie!!

Februari is een korte maand. Toch worden de dagen weer langer. Normaal gesproken sta ik na een werkdag tot zonsondergang te volleyballen met de jongeren van de Campus. In december was dit iets voor zessen en nu kunnen we nog twintig minuutjes langer doorspelen. Volleybal is een echte teamsport en je ziet dat (zeker in vergelijking met het begin) de jongeren dichter naar elkaar gegroeid zijn en goed samenwerken. Met het langer worden van de dagen wordt het ook weer een flink stuk warmer. De ventilator voldoet niet altijd meer en dan ben ik blij dat er ook airconditioning is. Onlangs heb ik samen met Erna 300 ballonnen gekocht en allemaal gevuld met water. Toen hebben we alle kinderen verzameld en ieder twee ballonnen gegeven. Vervolgens ontstond op mijn teken het grootste waterballonnengevecht dat ik ooit heb meegemaakt! Op dinsdagmiddag en donderdagmiddag heb ik sinds vorige week een nieuwe bezigheid: tafeltennis. De tafeltennistafel is eindelijk aangekomen!. Een officiële bijeenkomst waarin de tafel gepresenteerd en uitgeprobeerd werd was geweldig om mee te maken. Ik verzorg op deze twee middagen een korte training voor telkens zo’n 14 kinderen. Niet omdat er niet meer kinderen willen spelen, meer batjes zijn er simpelweg niet!! De jongens en meisjes willen niet samen met elkaar in dezelfde training, dus is zijn er aparte groepen. Wat het nog een extra uitdaging maakt is het feit dat alle kinderen gehandicapt zijn. Iedereen mag meedoen, dus met wat meer aandacht voor diegenen met een mentale beperking, aangepaste spelvormen voor de fysiek beperkte kinderen en uitleg in gebarentaal voor de dove kinderen kom ik een heel eind. Vorige week waagden zelfs een paar blinde kinderen een poging. Een schot in de roos dus! Er staat een kort verslagje van de opening met wat foto’s op de website van TTV Rijnsoever.

Ondertussen gaan mijn werkzaamheden gewoon door. Vandaag was het officieel de laatste dag dat we het veld in gingen voor schoolbezoeken. Samen met de andere drie vrijwillig(st)ers hebben we elke school nu drie keer bezocht: de eerste keer was om kennis te maken en om een nulmeting te doen van het niveau van Engels van ieder kind. Dit was een hels karwei, waarin we in totaal meer dan 800 kinderen hebben getest. De tweede ronde van bezoeken had als voornaamste doel om de leraren een voorbeeld te geven van wat wij zien als een goede les(opbouw). Ik heb ook een aantal keer voor de klas gestaan en een les gegeven die ik had voorbereid. Dit voelt ergens wel vreemd, aangezien je als vrijwilliger zonder beroepsopleiding in gesprek gaat met docenten die vaak jarenlange ervaring hebben. Echter zijn de lesmethoden die gebruikt worden in het Indiase onderwijs maar weinig effectief en zijn de meeste docenten niet goed uitgerust (noch opgeleid) voor het geven van Engels. Dit terwijl de overheid dit wel verplicht heeft gesteld op alle basisscholen. Maar met de juiste voorbereiding en het gebruik van verantwoorde technieken is het lesgeven en de discussie achteraf een hele interessante uitwisseling van informatie en ervaringen. De derde ronde van schoolbezoeken hebben we gevraagd of de docenten een korte les Engels aan hun klas wilde geven, zodat wij deze konden observeren en achteraf van feedback konden voorzien. Op deze manier kun je precies zien waar aangedragen lesmethoden en materialen gebruikt worden en op welke punten er nog verbetering nodig is. Deze informatie kunnen we vervolgens meenemen in de voorbereidingen op de volgende ‘Teacher Training’. Deze zal de 14e en 15e van februari plaatsvinden op de Campus. Er gaat zeer veel voorbereiding zitten in een dergelijk evenement. Alles van uitnodigingen en officiële toestemming voor de leraren om twee dagen vrij te nemen, tot inhoudelijke programma’s voor de workshops en de catering moet tot in de puntjes worden verzorgd. Ik neem een groot deel van de logistieke zaken voor mijn rekening. Dit houdt in dat ik veel contact heb met ondersteunende stafleden van de partnerorganisatie ARDAR en dat ik voor de overige vrijwilligers een aanspreekpunt ben. Morgen komt de projectleider weer aan op locatie en zullen we de nodige briefings en meetings hebben.

Na de teacher training hebben we nog (maar) twee weken. We hebben voor de week van de 18e het schieten van een heuse film op de planning staan. Deze film vertelt het verhaal van twee koppels die meedoen aan een wedstrijd voor het verbeteren van hun Engels. De eerste koppel probeert te winnen door zo veel mogelijk boeken te lezen en de oude lesboeken van school nog eens door te nemen. De tweede koppel heeft een andere aanpak: namelijk zoveel mogelijk Engels spreken. Bij de dokter, op school, op de markt; overal worden korte gesprekken in het Engels aangeknoopt met mensen. Voor het schieten van de film wordt een aparte filmploeg ingehuurd en zullen wij ondersteunen. Het script is in de afrondingsfase en zaterdag zullen we alles inhoudelijk doornemen. De campus zal vervolgens voor een aantal dagen veranderen in een grote filmset. Ik ben benieuwd hoe het gaat, aangezien niemand van ons al te veel ervaring heeft met projecten als deze. Wel heb ik, met de filmopnames die ik had gemaakt tijdens de vorige teacher training in november van vorig jaar, een compilatie gemaakt van het evenement. Het filmpje geeft een goed beeld van de verschillende workshops en activiteiten. Het filmpje is te zien via de website van Friends Indeed: http://friendsindeed.nl/wordpress/wordpress/.

Wanneer ik terugkijk op mijn afgelopen trip naar het noorden van India moet ik concluderen dat deze wel heel erg indrukwekkend is geweest. Ik schreef hier in mijn vorige verslag al over, maar nu heeft alles even kunnen bezinken. Ik besef me maar al te goed dat de realiteit zoals ik die hier meemaak, zeer ver af staat van het leven in Nederland. Ik kan moeilijk overbrengen hoe het is om hier te zijn en zelfs foto’s en mijn verslagen zijn niet afdoende. Ik leer India elke dag een beetje beter kennen, maar heel veel vragen blijven onbeantwoord. Hoe kan alles zo veel goedkoper zijn? Hoe kunnen meer dan een miljard mensen met allemaal verschillende religies, talen en kasten toch in hetzelfde land wonen? Waarom is het overal zo vies? Waarom word ik overal anders behandeld vanwege mijn Westerse uiterlijk? En waarom is het eten altijd zo pittig!? Deze vragen zal ik denk niet meer kunnen beantwoorden tijdens mijn verblijf in India. Ik ben van plan om begin maart een vliegticket naar Kathmandu (Nepal) te boeken. Het lijkt me heel gaaf om in de bergen in te gaan om te trekken. Ik moet een aantal zaken nog wel voorbereiden, maar ik krijg er steeds meer plezier in om gewoon ergens naartoe te gaan en vanuit daar alles verder te bezien en te plannen. Begin volgende week hoop ik in ieder geval mijn vluchten te kunnen boeken. Daarnaast heb ik tussen neus en lippen door een sollicitatie gedaan voor een tijdelijke aanstelling in Cambodja bij een organisatie die vergelijkbaar werk doet als Friends Indeed. Ik reken eigenlijk nergens op, maar ik ben wel benieuwd! Ik zal jullie op de hoogte houden van de voortgang! Voor nu laat ik het hierbij.