Een jaar voorbij gevlogen

Eén jaar. Een jaar waarin veel gebeurd is. Gelukkig meestal positieve dingen. Terugkijkend moet ik tot de conclusie komen dat ik nog niet echt tijd heb genomen alles te plaatsen. Wel besef ik dat dit jaar extreem waardevol is geweest. Tal van nieuwe inzichten en ervaringen hebben ertoe geleid dat ik als persoon veranderd ben. Toen ik me in september van 2012 inschreef voor mijn master Stadsgeografie en tegelijkertijd voor de Young Leaders League, wist ik dat het een zwaar en bewogen jaar zou worden. Maar hoe weinig beseft ik wat me allemaal te wachten stond. Ik had soms veel moeite prioriteiten te stellen. Tijdens mijn master leerde ik veel over de verschillen en overeenkomsten tussen steden, in het verleden en het heden, binnen en buiten Europa. Ik wist steeds beter de verschillende aspecten van het leven in een stad met elkaar in verband te brengen en de keuzes of gedragingen van mensen te begrijpen. Tegelijkertijd leerde ik mezelf kennen in het Young Leaders League programma. Door middel van confrontatie, discussie en zelfreflectie kwam ik er beetje bij beetje achter wat ik écht belangrijk vind, hoe mijn achtergrond en directe omgeving van invloed is op mijn persoonlijkheid en welke stappen je moet doorlopen om iets te bereiken. Vooral het idee dat, om te leren, je buiten je ‘comfortzone’ moet stappen, heeft veel invloed op mij gehad. Buiten je comfortzone zijn is lang niet altijd prettig. Je maakt fouten omdat je niet weet wat je moet doen of hoe iets werkt. Je wordt geconfronteerd met jezelf en moet veel en vaak bijstellen. Toch heeft dit alles een hoger doel, namelijk dat je er van leert. Reflectie is hierbij een zeer nuttig middel (vandaar ook deze introductie).

Het bekijken van foto’s van een reis is altijd leuk. Het roept direct allerlei herinneringen op aan de dingen de je hebt meegemaakt of hebt gezien. Soms heb je een vrolijk of goed gevoel bij een foto, terwijl andere foto’s herinneren aan minder leuke ervaringen en aan mensen of dingen die je mist. Feitelijk is het bekijken van vakantiefoto’s een hele visuele manier van reflectie. Vaak zijn foto’s echter ontzettend selectief. Je probeert alleen de mooiste plekjes, gebouwen en composities vast te leggen, terwijl je de foto’s met snelwegen, elektriciteitsmasten en industrie snel verwijdert. Ik doe dit in zekere mate ook, en ik besef me dan ook dat zowel mijn foto’s als mijn verslaggevingen altijd een selectief beeld geven van de werkelijkheid.
Het verblijf in een ontwikkelingsland heeft dan ook meerdere werkelijkheden. Op de eerste plaats ben ik in India om vrijwilligerswerk te doen. Het geeft ontzettend veel voldoening om te zien dat je werk en aanwezigheid daadwerkelijk een verschil is voor heel veel mensen en voornamelijk kinderen. Maar tegelijkertijd geniet ik van mijn verblijf in het buitenland, ga ik uit eten, slaap ik in hotels, bezoek ik toeristische plekken, ga ik naar dure shopping malls. Hierbij de grote armoede vergetend, de zwervers en bedelaars negerend, de drukte vermijdend.

Ik was dit verslag begonnen met de intentie te beschrijven wat ik tijdens mijn ‘kerstvakantie’ in Bangalore, Pondicherry en Chennai heb gezien en meegemaakt. Ik wil me hierbij echter beperken tot die zaken die mij nieuwe en interessante inzichten hebben opgeleverd over India en over haar inwoners. Allereerst ben vijf dagen in Bangalore geweest. De keuze voor het bezoek aan deze stad was eigenlijk vanwege een groep van 8 studenten van ‘Mobility India’ (die studeren voor orthopedie/fysiotherapie) die in november de Campus hadden bezocht als onderdeel van hun opleiding. Het wederzien met hun was erg waardevol. De zeer interessante rondleiding door het opleidings & bezoekerscentrum van Mobility India en de gezamenlijke lunch die erna volgde waren hoogtepunten. Ik raak steeds mee onder de indruk van waar een droom of een duidelijk doel toe kan leiden. Zowel Friends Indeed & ARDAR (de organisaties waar ik voor/mee werk) als Mobilit India zijn hier prachtige voorbeelden van.

Bangalore is een mooie stad, en vergeleken met andere steden relatief schoon en groen. Dit was ook de mening van Sumathi en Jay, twee wat oudere Indiers waarbij ik thuis verbleef. Ze verhuren de bovenste verdieping van hun huis aan gasten. Ze toonden erg veel interesse en betrokkenheid, wat het verblijf erg aangenaam maakte (met als bonus een goed Indiaas ontbijt). De gesprekken met mijn gastouders gaven me een goed inzicht in de manier waarop zij over India dachten. Veel andere mensen die ik tot nu toe heb ontmoet zijn hier niet zo openhartig over of zijn niet goed in staat hierop te reflecteren.

Van Bangalore ben ik met de trein naar de oostkust van India gereisd. De bestemming was Pondicherry, of in de volksmond‘Pondy’, een oude Franse koloniale nederzetting. De invloed van de Fransen was nog zeer duidelijk zichtbaar in deze stad. Niet alleen de straatnamen en de huizen, maar ook de grote hoeveelheid kerken, een typisch westerse ‘Boulevard’ en zelfs een aantal Franse bakkerijen geven je soms de indruk dat je niet meer in India bent. Pondicherry is erg populair onder de welgestelde Indiers, maar ook bij westerse toeristen, wat terug te zien is in het grote aantal (luxe) hotels in de stad. De treinreis was al een avontuur op zichzelf. Voor mij was dit de eerste keer in een lange-afstandstrein, die er zo’n 11 uur over deed. De trein was gelukkig redelijk schoon en erg efficient ingericht. Zitplaatsen kunnen allemaal worden omgebouwd tot bedden, die tot drie hoog boven elkaar zijn geplaatst. Voor 30 eurocent kan je een kussen en een deken verkrijgen en op elk station dat de trein stopt komen er mensen de coupé binnen om eten en drinken te verkopen. Eenmaal aangekomen op de bestemming, heb ik mijn bagage gedropt bij het hotel en heb ik een fiets gehuurd. Hoewel zelfs de grootste fiets nog veel te klein was voor mij, voldeed ‘ie en heb ik me in het zeer drukke en chaotische verkeer gestort. Ik moest wel opletten omdat er in India links gereden wordt; gelukkig waren er voldoende scooters en auto’s die mij daar al druk toeterend en gebarend aan wisten te herinneren. Mijn tweede dag in Pondicherry ben ik op de fiets naar een nabijgelegen plaatsje, genaamd ‘Auroville’ gefietst. Hier verbleef Stephanie, een van de andere Nederlandse vrijwilligers van de Campus voor een aantal dagen om te werken op een ecoboerderij. Auroville is een dorp of gemeenschap die is opgezet met de gedachte inclusief te zijn voor alle nationaliteiten en draait om spiritualiteit en respect voor de natuur en mens. Een plek zoals deze is uniek in India en trekt dan ook veel (opnieuw Westerse) bezoekers. Hier heb ik onder het genot van een (biologische) lunch bijgepraat met Stephanie en heb het visitorscenter bekeken.

Terug van de fietstocht heb ik mijn bagage opgehaald bij het hotel en ben ik naar de bushalte gegaan. Ik zou nog dezelfde avond met de bus naar Chennai reizen. In de bus ontmoette ik Sri Gabanti, een 21-jarige IT student, waarmee ik gedurende de reis heb zitten praten. Jammer genoeg zijn Indiers niet altijd even goed in het geven van hun mening (iets wat te maken heeft met de cultuur, maar ook zeer diep in het onderwijssysteem zit), of zeggen ze wat je wilt horen. Daardoor bleef het gesprek wat oppervlakkig, maar was evenwel interessant. Sri Gabanti was zo aardig me uit te leggen hoe ik vanaf de bushalte naar mijn bestemming moest komen. ’s Avonds laat kwam ik dan ook aan in hotel ‘Broad Lands’, een vroeger paleis van een rijke moslimfamilie. Het is allemaal wat oud en vervallen, maar de prijs is zeer laag en de atmosfeer is goed. Hier heb ik nu twee nachten geslapen en zal ik waarschijnlijk ook oud en nieuw vieren. Ik heb nog twee nachten voordat ik weer terugga naar de Campus in Andhra Pradesh. Daar moeten een aantal zaken weer opgepakt worden, maar ik zal er niet voor lang verblijven. Van 8 t/m 18 januari is er een belangrijk Indiaas festival, namelijk ‘Pongal’. Alle kinderen van de campus gaan dan naar huis, de scholen zijn gesloten en voor ons is er dus opnieuw de mogelijkheid te reizen. Ik moet dit allemaal nog plannen, maar het is redelijk eenvoudig om ergens een trein naartoe te boeken en vanuit daar verder te reizen.

Voor nu wens ik iedereen een goed uiteinde toe en al het moois voor 2014. Mijn nieuwjaar zal beginnen in Chennai en ik weet niet waar deze zal eindigen. Waarschijnlijk ergens buiten mijn comfort zone. Een jaar is kort, maar genoeg tijd voor een heleboel verandering. Ik hoop in ieder geval dat het nieuwe jaar net zo veel mooie en leerzame momenten zal brengen als 2013!